Χρυσόβουλα και από το Χρυσόβουλο του 1082 στο Μνημόνιο του 2011

Χρυσόβουλο του 1082

 Τι είναι χρυσόβουλα;

Χρυσόβουλα ονομάζονταν τα διατάγματα των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου τα οποία γράφονταν σε περγαμηνή στην οποία φέρονταν εξαρτημένη χρυσή σφραγίδα. Τα χρυσόβουλα αφορούσαν κυρίως δωρεές προς μοναστήρια, ναούς κ.λπ. καθώς και όποτε τύχαινε ανάγκη πρόσθετων διατάξεων με προσθήκη νέων τεμαχίων περγαμηνής που αναλάμβανε ο Μέγας λογοθέτης ή ο λεγόμενος λογοθέτης του δρόμου με ειδικές σημειώσεις τη συγκόλληση των νέων τεμαχίων, βεβαιώνοντας έτσι το αλληλένδετο και τη φυσική συνέχεια του κειμένου.

Ο τρόπος σύναψης των χρυσόβουλων

Στο χρυσόβουλο υπέγραφε ο Αυτοκράτορας με κιννάβαρη, ειδικό ερυθρό μελάνι, δια της λέξεως «λόγος» (της Βασιλείας μου). Η γραφή σ΄ αυτό ήταν τυποποιημένη ιδιαίτερα καλλιγραφική με περίλαμπρη διακόσμηση που φρόντιζε ιδιαίτερα η γραμματεία του παλατιού. Το πρωτόκολλο του εγγράφου είχε ιδιαίτερη διακόσμηση και έφερε πλήρη χρονολόγηση, το όνομα του μήνα, τον αριθμό του έτους της Ινδικτιώνας και τον τελευταίο αριθμό της χρονολογίας από κτίσεως κόσμου.

Το χρυσόβουλο του 1082

Το 1082, για να ανταμείψει τους συμμάχους του, τους Βενετούς, κατά τον πόλεμο των Βυζαντινών ενάντια στους Νορμανδούς εισβολείς, ο Αλέξιος ο Α' τους έδωσε με  χρυσόβουλο σημαντικά προνόμια. Ειδικότερα: α) παραχώρησε τίτλους καθώς και χρηματικές χορηγίες στους άρχοντες της Βενετίας, β) παραχώρησε στους εμπόρους της Βενετίας σκάλες (αποβάθρες) και εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της Κωνσταντινούπολης και γ) επέτρεψε στους Βενετούς να εμπορεύονται ελεύθερα χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν δασμούς σε όλα τα λιμάνια της αυτοκρατορίας.

Με τον τρόπο αυτό οι Βενετοί πέτυχαν την οικονομική τους διείσδυση στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και πήραν τον έλεγχο του εμπορίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα το Βυζάντιο παραιτήθηκε εκούσια από τα φορολογικά, οικονομικά και ναυτιλιακά δικαιώματα του, έχασε το ρόλο του μεσάζοντα ανατολής – δύσης και έχασε την εμπορική κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου. Ουσιαστικά το Βυζάντιο για να απωθήσει τους Νορμανδούς υπονόμευσε την οικονομική βιωσιμότητα του.

Με το πέρασμα των ετών αντίστοιχα προνόμια απέκτησαν οι έμποροι της Πίζας και της Γένουας οδηγώντας σε παρακμή το Βυζαντινό εμπόριο και σε δραματική συρρίκνωση των εσόδων από δασμούς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ουσιαστικά η στρατιωτική παρακμή και η πτώση του Βυζαντίου είναι αποτέλεσμα της οικονομικής παρακμής του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τελευταία έτη πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης οι Βυζαντινοί εκποιούσαν τμήματά της και χρυσό για να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της. Είναι χαρακτηριστικό της οικονομικής ένδειας πως ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε υποσχεθεί στον Γενουάτη φρούραρχο της Κωνσταντινούπολης, Ιωάννη Ιουστινιανού, τη Λήμνο, ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του στην περίπτωση που απωθούνταν οι Οθωμανοί πολιορκητές. 

Το χρυσόβουλο του 1082, που υπέγραψε ο Αλέξιος Α' ο Κομνηνός, παραχωρούσε στους εμπόρους της Βενετίας τα ακόλουθα προνόμια:

1. Παραχώρησε τίτλους και χρηματικές χορηγίες στους κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες της Βενετίας.
2. Παραχώρησε στους εμπόρους της Βενετίας σκάλες (δηλ. αποβάθρες) και εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της πρωτεύουσας.
3.  Επέτρεψε στους Βενετούς να εμπορεύονται ελεύθερα και χωρίς να πληρώνουν δασμούς σε όλα τα σημαντικά βυζαντινά λιμάνια

‘’Επιπροσθέτως παραχωρούμε στους Βενετούς τα εργαστήρια μαζί με τους επάνω ορόφους που βρίσκονται στη συνοικία του Περάματος (σημείο επιβίβασης για τη συνοικία του Γαλατά), που εκτείνεται από την Εβραϊκή Πύλη (Τσιφούτ-Καπού) ως την Πύλη της Βίγλας (Οντούν-Καπί), όπου ζουν Βενετοί και Έλληνες και [τους παραχωρούμε] τρεις σκάλες που καταλήγουν σ' αυτή την περιοχή […]. Δίνεται επίσης στους Βενετούς το δικαίωμα να κάνουν εμπόριο με κάθε λογής εμπορεύματα σ' όλα τα μέρη της Ρωμανίας, γύρω από τη μεγάλη Λαοδίκεια, την Αντιόχεια, τη Μάμιστρα, τα Άδανα, την Ταρσό, την Αττάλεια, τη Στρόβιλο, τη Χίο, τον Θεολόγο (= Έφεσος), τη Φώκαια, το Δυρράχιο, την Αυλώνα, την Κορυφώ (=Κέρκυρα), τη Βονδίτσα (=Βόνιτσα), τη Μεθώνη, την Κορώνη, τη Ναυπλία (το Ναύπλιο), την Κόρινθο, τις Θήβες, την Αθήνα, τον Εύριπο (= Χαλκίδα), τη Δημητριάδα, τη Θεσσαλονίκη, τη Χρυσόπολη, το Περιθεώριον, την Άβυδο, τη Ραιδεστό, την Αδριανούπολη, την Άπρο, την Ηράκλεια, τη Σηλυμβρία, και την ίδια τη Μεγαλόπολη (=Κωνσταντινούπολη) και γενικά όλα τα μέρη που είναι κάτω από την εξουσία της ευσεβούς και ελεήμονος Εξοχότητάς μας, χωρίς να πληρώνουν εντελώς τίποτε για τις δραστηριότητες τους, δηλ. το κομμέρκιον και τους άλλους δασμούς που μπαίνουν στο δημόσιο ταμείο, το ξυλοκάλαμον, το λιμεν(ι)ατικόν, το ποριατικόν, το κανίσκιον, τις εξαφόλλεις, το αρχοντίκιον και τους άλλους εμπορικούς δασμούς. Σε όλους αυτούς τους τόπους η αυτοκρατορική μου εξουσία τους δίνει το δικαίωμα να μη δέχονται οποιοδήποτε έλεγχο.’’

Αρχικά το Βυζάντιο εγκατέλειψε το εμπόριο στις ιταλικές πόλεις ενώ η οικονομική εκμετάλλευση του κράτους από ξένους κλόνισε την πίστη των υπηκόων του και γέμισε την ψυχή τους με μίσος κατά των ξένων. Ταυτόχρονα δεν μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει την οικονομική ανάπτυξη των Δυτικών και η οικονομική του υπεροχή ανατράπηκε αφού έπαψε να αποτελεί τον μεσάζοντα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Τέλος υποδουλώθηκε οικονομικά στους ξένους, γεγονός που σταδιακά οδήγησε και στην πολιτική υποδούλωση.

Σήμερα η Ελλάδα έχοντας παραχωρήσει προνόμια στην Ευρωπαϊκή  Ένωση έχει υποδουλωθεί στο παιχνίδι των ισχυρών.

 «Προφανώς με τη δανειακή σύμβαση και τους όρους που την συνοδεύουν υπάρχει θέμα εθνικής κυριαρχίας.
Όλα αυτά που ζήσαμε την τελευταία διετία με τους δισταγμούς, τις παλινωδίες, τις ενστάσεις συνταγματολόγων, τις διαφωνίες για την ψήφιση της σύμβασης με 151 ή 180 βουλευτές, την καθυστέρηση στο να έρθει η σύμβαση προς ψήφιση στη βουλή δείχνουν ένα πράγμα:
Η δανειακή σύμβαση θέτει θέμα εθνικής κυριαρχίας!
Σε αυτό το ζήτημα το κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα φαίνεται πια ότι έχει πάρει τις αποφάσεις του για αυτό έχει διατυπώσει και το ανάλογο δίλημμα:
Εθνική κυριαρχία (και δημοκρατία) ή μισθοί και συντάξεις;;;;
Όμως ένα τέτοιο ερώτημα μπορεί να σταθεί;
Σε ποια χώρα σε ποιο πολιτικο σύστημα η εθνική κυριαρχία γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης έναντι οποιουδήποτε κόστους;
Σε ποια χώρα η επίθεση στην εθνική της κυριαρχία δεν οδηγεί σε απάντηση -ακόμη και πολεμική- δηλαδή δύσβατο οικονομικό κόστος, απώλεια εισοδημάτων, καταστροφή υποδομών και όμως όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητο τίμημα υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας;
Δηλαδή αν αύριο αμφισβητηθεί τμήμα της ελληνικής επικρατείας δεν θα το υπερασπιστούμε για να μην χάσουμε μισθούς και συντάξεις;
Και όλη αυτή η πολιτική μας τάξη που μας βομβαρδίζει με πατριωτικές κορόνες περί “πολέμου και θυσιών” που θα πρέπει να υποστούμε για την πατρίδα, περιλαμβάνει σε αυτές και την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας;
Τι σοι πόλεμος είναι αυτός που για να υπερασπιστούμε τη χώρα θα πρέπει να την παραδώσουμε;;;
Γιατί το να χάσουμε μισθούς και συντάξεις για να υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία έχει μια λογική αλλά να χάσουμε μισθούς και συντάξεις και την εθνική μας κυριαρχία ΓΙΑΤΙ μπορεί να μας εξηγήσει κάνεις;
Απ την άλλη οι ίδιοι κύκλοι μας λένε ότι έτσι κι αλλιώς στα πλαίσια της ΕΕ η εθνική μας κυριαρχία έχει απομειωθεί….
Όμως αυτό έγινε με όρους αμοιβαιότητας, ισοτιμίας και υπό την στόχευση της ευημερίας των λαών και της δημοκρατικής εμβάθυνσης όχι μονομερώς με όρους υποτελείας και για να στηθεί ένα διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ενοψει μάλιστα και πιθανολογούμενης κατάρευσης της ευρωζώνης!
Και σίγουρα με κανένα εκβιαστικό δίλλημα εθνική κυριαρχία (και δημοκρατία) ή μισθοί και συντάξεις!
Γιατί τελικά προδοτικό δεν είναι να απαντάς “μισθοί και συντάξεις” σε ένα τέτοιο ερώτημα αλλά και μόνο το να θέτεις το δίλημμα είναι προδοτικό και σημαίνει ότι τελικά η εθνική κυριαρχία και τιμή έχει και προς πώληση είναι.
Αλήθεια πόσους μισθούς και συντάξεις έχετε αποτιμήσει την εθνική κυριαρχία (και τη δημοκρατία);
Γιατί αν είναι καλά τα λεφτά να το σκεφτούμε ρε πατριώτες!»

ΥΓ1: Πάντως το πολιτικο μας σύστημα μας είχε προειδοποιήσει ήδη από την βράδια των Ιμίων ότι “δεν συμφέρει να υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία για μια βραχονησίδα”.
Τελικά όπως προκύπτει και από την οικονομική επίθεση που δεχόμαστε “δεν συμφέρει ούτε και για ένα νησί”.
“Δεν συμφέρει ούτε και για ολόκληρη τη χώρα”.
Αφού η εθνική κυριαρχία είναι ασύμφορη και έχει τιμή, στο ύψος του αντίτιμου θα κολλήσουμε;
Οι αγορές την κοστολόγησαν και οι νταβατζήδες ανέλαβαν την δημοπρασία.
Για να δούμε με πόσους μισθούς και συντάξεις θα την ανταλλάξουμε;
Μην ξεχνάμε ότι έχουμε και τραπεζίτη δαπραγματευτή άρα καλά λεφτά θα πιάσουμε!

ΥΓ2: Αν παρόλα τα μνημόνια η χώρα δεν τα καταφέρει ποιο είναι το plan b; Το πολιτικό μας σύστημα που ενδιαμέσως θα έχει αλλάξει το χρέος της χώρας από ομολόγα του ελληνικού δημόσιου σε ενυπόθηκα δάνεια του αγγλικού δικαίου θα λογοδοτήσει για την καταστροφική του πολιτική;
Τα ειδικά δικαστήρια δεν θα αρκούν για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους!

– Νικολόπουλος Βασίλης.

http://olympia.gr

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΟ ΤΟΥ 1082 ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥ 2011

Το πιο σημαντικό έγγραφο για την ύπαρξη ενετικής συνοικίας στην Κωνσταντινούπολη είναι το χρυσόβουλο του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (1081-1118) του 1082.² Εκτός από τους τιμητικούς τίτλους που αποδίδονται στον δόγη και τον Ενετό πατριάρχη που έδρευε στο Γκράντο (Grado), μεγάλο μέρος του εγγράφου αναφερόταν στον καθορισμό των ορίων της ενετικής συνοικίας.³Η συνοικία βρισκόταν ανάμεσα στην πύλη της Δρουγγαρίου Βίγλης (Odunkapi) και στην Εβραϊκή Πύλη δίπλα στην αγορά του Περάματος (το σημερινό Balikbazar – η ψαραγορά), στη νότια ακτή του Κεράτιου Κόλπου, στα βορειοδυτικά της Αγίας Σοφίας, και τη διέσχιζαν τα τείχη της πόλεως. Το μέρος ήταν ονομαστό για μεγάλο διάστημα ως το κέντρο δραστηριότητας των ξένων εμπόρων (κυρίως Εβραίων) στη βυζαντινή πρωτεύουσα. Η συνοικία περιλάμβανε αρκετά σπίτια, την εκκλησία του Αγίου Ακινδύνου (η οποία ήταν βενετική πολύ πριν από τη συγκρότηση της συνοικίας),⁴ αποθήκες και τρεις προβλήτες για τα βενετικά πλοία. Το κέντρο της συνοικίας ήταν το Embolon (στοά), που βρισκόταν κοντά στην Εβραϊκή Πύλη και αποτελούνταν από μία στοά με εσωτερικά καταστήματα. 

Οι Βενετοί είχαν το προνόμιο να εμπορεύονται δίχως να πληρώνουν το κομμέρκιον ή άλλες εισφορές στα σύνορα της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή ορίστηκε να φυλάσσονται τα μέτρα και τα σταθμά που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι της Βενετίας στην εκκλησία του Αγίου Ακινδύνου και οι ιερείς της εκκλησίας να εκτελούν χρέη νοταρίων.⁵ Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός παραχώρησε στους εμπόρους της Πίζας (το έτος 1111) προνόμια και το δικαίωμα σύστασης ξεχωριστής συνοικίας που βρισκόταν στο ίδιο μέρος και συνόρευε με την ενετική. Οι επόμενοι αυτοκράτορες της δυναστείας των Κομνηνώνενίσχυσαν τα προνόμια που δόθηκαν στη Βενετία. Ο Ιωάννης Β΄ Κομνηνός (1118-1143) εξέδωσε χρυσόβουλο το 1126 με το οποίο επικυρώνονταν τα ήδη παραχωρηθέντα προνόμια, και οΜανουήλ A' Κομνηνός (1143-1180) εξέδωσε άλλο ένα το 1148, βάσει του οποίου επεκτείνονταν τα όρια της βενετικής συνοικίας, στην οποία προστέθηκε άλλη μια προβλήτα (σκάλα) – η Scala Maior (Scala Sancti Marciani). 

Αν αναλογιστούμε τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία από την υπογραφή του χρυσόβουλου του 1082 από τον Αλέξιο Α Κομνηνό στους Βένετους και τις κατασροφηκες συνέπειες που είχε για τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, μπορούμε να βγάλουμε σημαντικά συμπεράσματα για τα σύγχρονα δεδομένα της χώρα μας, με το δανεισμό μας από τους Ευρωπαίους και την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας με την καταστροφική υπογραφή του μνημονίου.

 Η δανειακή σύμβαση, η οποία για άγνωστους λόγους δεν έχει έρθει ακόμα προς κύρωση στην Ελληνική Βουλή, προβλέπει ρητά ότι η Ελλάδα παραιτείται από κάθε ασυλία προκειμένου να της χορηγηθεί το δάνειο.

Αυτό σημαίνει ότι παραιτείται και από δικαιώματα της Εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή οι δανειστές σε περίπτωση που δεν εξοφλείται το χρέος μπορούν να ζητήσουν τους αντίστοιχους πόρους από Εθνικά έσοδα, εκποίηση δημόσιας περιουσίας, χρήματα του Κράτους και δημόσια έσοδα, όπως π.χ. έσοδα από αρχαιολογικούς χώρους, έσοδα από δικαιώματα χρήσης εθνικών αεροδιαδρόμων κλπ. ενώ δεν εξαιρούνται ούτε τα περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται με την Εθνική ασφάλεια, στρατός, όπλα κλπ., τα οποία χωρίς αυτή την παραίτηση δε θα μπορούσαν ποτέ να τα διεκδικήσουν.

Η σύμβαση στηρίζεται στο Αγγλικό δίκαιο (που είναι ευνοϊκότερο για τους δανειστές) ενώ παραπέμπει σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια για τις διαφορές και όχι σε Ελληνικά, όπως ορίζει το Διεθνές Δίκαιο.

Οι άγνωστες αυτές, στους περισσότερους Έλληνες, παράμετροι της δανειακής σύμβασης δεν έχουν αναδειχθεί ως κύριο θέμα στη Βουλή από τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης αλλά δεν έχουν αναδειχθεί και δημοσιογραφικά από τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ.

Έτσι μέσα από αυτή την ανομολόγητη «συμφωνία σιωπής» ο Ελληνικός λαός παραμένει στην άγνοια, δεν υπάρχει διέξοδος με αυτό το Μνημόνιο αλλά προβλέπονται σοβαρότερα δεινά.Η πρωτοφανής αυτή σύμβαση δεν έχει κυρωθεί όπως θα έπρεπε, από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία άρα ακόμα είναι άκυρη. Εν τούτοις το Υπουργείο Οικονομικών προχωρά σε οικονομικές πράξεις βασιζόμενο σε αυτή, πράγμα που συνιστά οικονομικό έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος.Ούτε η αυξημένη πλειοψηφία της Βουλής μπορεί να επικυρώσει τέτοια σύμβαση ούτε ολόκληρη η Βουλή γιατί αυτή προκαλεί απώλεια Εθνικών δικαιωμάτων.

Ενδεχομένως αρκετοί βουλευτές να μη γνωρίζουν ακόμα τι περιλαμβάνει αυτή η δανειακή σύμβαση. Αυτό συμβαίνει και με βουλευτές και με δικαστές οι οποίοι εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν τι έχει υπογράψει ο κ. Παπακωνσταντίνου. Μόνο η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, σε συνθήκες ήττας, υπέγραψε κάτι αντίστοιχο και καμιά άλλη χώρα δεν έχει υπογράψει τέτοιους όρους στη σύμβασή της. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί από τον ελληνικό λαό και ως έγκλημα εσχάτης προδοσίας.

Άγνωστες πτυχές της Δυναστείας των Κομνηνών

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΝΗΝΩΝ

Ιωάννης Β’ Κομνηνός(1118-1143)

Ο Λατίνος ιστορικός Γουλιέλμος της Τύρου περιέγραψε τον Ιωάννη Β’ Κομνηνό ως εξής: κοντός και ασυνήθιστα άσχημος, με μαλλιά, μάτια και δέρμα τόσο μαύρα που τον έλεγαν «Μαυριτανό».

Εν τούτοις ο Ιωάννης είχε το παρωνύμιο Καλοϊωάννης (ή Καλογιάννης). «Καλός» εκείνη την εποχή ακόμα σήμαινε «ωραίος». Δεν αποκλείεται το επίθετο να οφείλεται στην καλοσύνη του, αλλά το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για ευφημισμό, με περιπαικτική διάθεση για την εξωτερική εμφάνιση του αυτοκράτορος.

 

Ιωάννης Β’ Κομνηνός(1118-1143)

Ο Ιωάννης Κομνηνός πέθανε σε κυνηγετικό ατύχημα στα βουνά της Κιλικίας όταν γρατζουνίστηκε κατά λάθος από ένα δηλητηριασμένο βέλος που είχε βγάλει από ένα πληγωμένο αγριογούρουνο. Επακολούθησαν οι συνήθεις φήμες και υποψίες ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν ατύχημα, αλλά δολοφονία, δεν υπήρχαν όμως κίνητρα ούτε ύποπτοι για μια τέτοια ενέργεια.

Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός(1183-1185)

Η βασιλεία του Ανδρόνικου Α’ Κομνηνού ήταν περίοδος τυραννίας και τρόμου, που έλαβε τέλος όταν άνθρωποί του προσπάθησαν να συλλάβουν έναν από τους αντιπάλους του τον Ισαάκιο Άγγελο, ο οποίος κατέφυγε στην Αγια-Σοφιά και από εκεί υποκίνησε στάση κατά του αυτοκράτορα και τον ανέτρεψε.

Ο Ισαάκιος παρέδωσε τον έκπτωτο αυτοκράτορα στον όχλο της Πόλης που τον βασάνιζε επί τρεις μέρες. Έκοψαν το δεξί του χέρι, του έβγαλαν τα δόντια , τα νύχια του και το ένα μάτι του, και, μεταξύ των άλλων, έριξαν καυτό νερό στο πρόσωπό του (ίσως επειδή ήταν ονομαστός για την ομορφιά του). Στο τέλος, τον έσυραν στον Ιππόδρομο όπου τον κρέμασαν από τα πόδια ανάμεσα σε δυο στύλους και δύο Λατίνοι μισθοφόροι συναγωνίστηκαν ποιος θα τον τρυπήσει πιο βαθιά με το σπαθί του. Τελικά το σώμα του σχίστηκε στα δύο και πετάχτηκε στον Βόσπορο.

Αυτοκράτορες που ίσως αγιοποιήθηκαν

 

Μανουήλ Α’ Κομνηνός(1143-1180)

Υπήρξε πολύ ισχυρός, πολύ δημοφιλής, πολύ πετυχημένος. Πριν πεθάνει εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Ματθαίος. Όλα αυτά δεν φτάνουν για να είναι Άγιος και δεν αναφέρεται στα συναξάρια της Εκκλησίας, αλλά περιέργως υπάρχει ακολουθία και ημέρα που εορτάζεται η μνήμη του.

Η μνήμη του εορτάζεται στις: 21 Ιουλίου

Προφητείες

Αιματηρή Προφητεία

Η προφητεία «AIMA» ήταν μια προφητεία που την έπαιρναν πολύ σοβαρά στον καιρό του Μανουήλ Κομνηνού (1143-1180).

Σύμφωνα με αυτήν, το αρχικό γράμμα των ονομάτων των αυτοκρατόρων της δυναστείας των Κομνηνών θα σχημάτιζαν τη λέξη «αίμα». Οι αυτοκράτορες με τη σειρά ήταν ο Αλέξιος Α’ , ο Ιωάννης Β’, και ο Μανουήλ Α’ (που η ανάρρησή του ήταν απρόσμενη δεδομένου ότι ήταν ο 4ος γιος του Ιωάννη).

Εξαιτίας της πεποίθησής του, λόγω της προφητείας, ότι το όνομα του διαδόχου του θα έπρεπε να αρχίζει με "άλφα", ο Μανουήλ ανάγκασε τον πρώτο μνηστήρα της κόρης του να αλλάξει το όνομά του σε Αλέξιος και βάφτισε με αυτό το όνομα τουλάχιστον έναν από τους εξώγαμους γιους του, και τελικά το νόμιμο γιο -από το δεύτερο γάμο του- και διάδοχό του.

Η βασιλεία του Αλεξίου Β’ κράτησε μόνο τρία χρόνια. Εκτοπίσθηκε και δολοφονήθηκε από τον ξάδελφό του, Ανδρόνικο Α’ Κομνηνό, με τον οποίο, προφανώς, η σειρά της προφητείας του αίματος ξανάρχισε. Σύμφωνα με την προφητεία, τον Ανδρόνικο θα διαδεχόταν κάποιος που το όνομα του θα άρχιζε από ιώτα. Για το λόγο αυτό φοβόταν έναν άλλο ξάδελφο του, τον Ισαάκιο Κομνηνό, Δεσπότη της Κύπρου. Στην πραγματικότητα, ο Ανδρόνικος εκθρονίστηκε βίαια το 1185 και τον διαδέχθηκε ένας άσχετος, ο ο Ισαάκ Άγγελος...

Αυτοκρατορικές Παλαβομάρες

Παλικάρι

Ο Μανουήλ Α’ Κομνηνός (1143-1180) ήταν φιλοδυτικός. Μεταξύ άλλων, του άρεσαν πολύ οι ιπποτικές μονομαχίες και μάλιστα διοργάνωνε και σχετικούς αγώνες κατά τα δυτικά πρότυπα. Πολλές φορές συμμετείχε και ο ίδιος σε αυτούς. 

Σύμφωνα με τους θρύλους που περιβάλλουν τη βασιλεία του -άγνωστο κατά πόσο είναι αληθινοί- ήταν γιγαντόσωμος και πολύ δυνατός. Ο ηγέτης της Αντιόχειας Ραϊμόνδος προσπάθησε κάποτε να σηκώσει τα όπλα του Μανουήλ και δεν μπόρεσε. Σε ένα τουρνουά είχε νικήσει δύο από τους πιο ξακουστούς Ιταλούς ιππότες. Μέσα σε μια μέρα κάποτε σκότωσε με τα χέρια του 40 Τούρκους. Σε μια άλλη μάχη είχε περάσει καλπάζοντας μέσα από μια ομάδα εκατοντάδων Τούρκων χωρίς ούτε μια αμυχή.

Αλέξιος Α' Κομνηνός

Αλέξιος Α' Κομνηνός

Αλέξιος Α' Κομνηνός Αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το 1081 ως το 1118. Ήταν ανηψιός του αυτοκράτορα Ισαάκιου Α' Κομνηνού και γιος του Ιωάννη Κομνηνού και της Άννας Δαλασηνής. Ο Αλέξιος από πολύ νωρίς κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό και αντιμετώπισε αρκετούς στασιαστές και διεκδικητές του αυτοκρατορικού θρόνου, προτού στασιάσει και ο ίδιος με τους αδερφούς του, και πάρει το θρόνο από το Νικηφόρο Γ'. Αξίζει να σημειωθεί ότι για αρκετό καιρό υπήρξε εραστής της αυτοκράτειρας Μαρίας της Αλανής, συζύγου των αυτοκρατόρων Μιχαήλ Ζ' και Νικηφόρου Γ'. Η εύνοιά της του φάνηκε πολύ χρήσιμη τα χρόνια που προσπαθούσε να ανέβει στη στρατιωτική ιεραρχία. Μετά από την άνοδό του στο θρόνο, όμως, παντρεύτηκε την Ειρήνη Δούκαινα, εγγονή του Ιωάννη Δούκα, θείου του Μιχαήλ Ζ'.

Ως αυτοκράτορας ο Αλέξιος προσπάθησε να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις των τοπικών αρχόντων στις επαρχίες και να αναζωογονήσει την οικονομία και το εμπόριο αλλά και να σταματήσει το κατρακύλισμα του βυζαντινού νομίσματος. Παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίσει σωρεία συνομωσιών αλλά και εξωτερικών απειλών. Για να ισχυροποιήσει τη συνοχή του κράτους και το στρατό στράφηκε στην αριστοκρατία η οποία ενισχύθηκε πολύ στην εποχή των Κομνηνών. Για να βρει πόρους αναγκάστηκε να επιβάλει επιπλέον φόρους στο λαό.

Την ίδια χρονιά που ο Αλέξιος ανέβηκε στο θρόνο οι Νορμανδοί που είχαν καταλάβει τη βυζαντινή Ιταλία από το 1071 αποβιβάστηκαν στις αλβανικές ακτές και με αρχηγό το Ροβέρτο Γυϊσκάρδο πολιόρκησαν το Δυρράχιο. Ο Αλέξιος έσπευσε να τους αντιμετωπίσει αλλά ηττήθηκε και αναγκάστηκε για να εξασφαλίσει τη συνεργασία των Βενετών να τους παραχωρήσει αποκλειστικά προνόμια σε όλη την αυτοκρατορία. Ο Αλέξιος κατάφερε τελικά το 1085 να αποκρούσει τους Νορμανδούς, αλλά μετά από λίγο χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τουρκικούς λαούς που περνούσαν το Δούναβη και έκαναν επιδρομές στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, τους Πετσενέγκους και τους Κουμάνους. Οι επιδρομές αυτές συνεχίστηκαν με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση για αρκετά χρόνια, και μάλιστα οι Πετσενέγκοι συνεργάστηκαν το 1090 με τον εμίρη της Σμύρνης και επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη αλλά ο Αλέξιος χρησιμοποιώντας τους Κουμάνους εναντίον τους κατάφερε να τους νικήσει σε μία φοβερή μάχη στο Λεβούνιο το 1091. Παράλληλα ο Αλέξιος προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους Τούρκους και έστειλε μία επιστολή στον πάπα της Ρώμης Ουρβανό B' για να πάρει βοήθεια από τη δύση με την μορφή αποστολής μισθοφόρων για να μπορέσει να ανακαταλάβει την Μικρά Ασία. Ο πάπας, όμως, την χρησιμοποίησε σαν αφορμή για το ξεκίνημα της Α' Σταυροφορίας.

Ο Αλέξιος προσπάθησε να αντιμετωπίσει με τη διπλωματία τους σταυροφόρους που κατέφθαναν κατά ομάδες στα εδάφη του, από τα σύνορα με την Ουγγαρία  και από τις δυτικές ακτές της αυτοκρατορίας αλλά διάφορα επεισόδια λεηλασιών και συγκρούσεων τον έπεισαν να ακολουθήσει επιθετική πολιτική όσο οι σταυροφόροι δεν ήταν ακόμη τόσοι πολλοί ώστε να τον απειλήσουν και να τους αρνηθεί τη βοήθεια του. Ακόμη διέταξε το στρατό στην Κωνσταντινούπολη να επαγρυπνεί. Αυτά τα μέτρα πέτυχαν και οι αρχηγοί των σταυροφόρων υποσχέθηκαν όσα εδάφη κατελάμβαναν από τους Τούρκους και προηγουμένως ανήκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να τα παραδώσουν σε βυζαντινή διοίκηση. Αρχές του 1097 οι σταυροφόροι είχαν πλέον συγκεντρωθεί όλοι στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης και ο Αλέξιος τους έδωσε καράβια για να μεταφερθούν στην απέναντι ακτή. Εκεί, κατάφεραν να νικήσουν τους Τούρκους της Νίκαιας και απέκλεισαν την πόλη. Οι Τούρκοι όμως ήρθαν σε συνεννόηση με τους Βυζαντινούς, οι οποίοι διέσχισαν με πλοιάρια τη λίμνη στην πίσω μεριά της πόλης, και τους παρέδωσαν τη Νίκαια χωρίς να μπορέσουν να αντιδράσουν σ’ αυτό οι σταυροφόροι. Αυτό το συμβάν ψύχρανε τελείως τις σχέσεις των σταυροφόρων και Βυζαντινών.

Παρ' όλο που ο Αλέξιος παρέδωσε στο γιο του Ιωάννη Β' ένα σταθερότερο και ισχυρότερο κράτος από ότι το βρήκε το 1081, γεγονός είναι ότι η ενδυνάμωση των δυνατών καθώς και η παραχώρηση υπέρογκων προνομίων στις ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες μακροπρόθεσμα έπληξαν παρά ωφέλησαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η κόρη του, Άννα Κομνηνή, έγραψε την Αλεξιάδα, ένα βιβλίο που εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής του πατέρα της και σε πολλά σημεία τον εξυμνεί.

Ιωάννης Β' Κομνηνός

Ιωάννης Β' Κομνηνός

Γιος του Αλεξίου Α'. Διαδέχθηκε τον πατέρα του αφού γλίτωσε από συνωμοσία της μητέρας του και της αδελφής του εναντίον του.

Ο Ιωάννης ο Β’ ο Κομνηνός υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους-ίσως και ο μεγαλύτερος- ηγέτες της δυναστείας των Κομνηνών. Δίκαιος, τίμιος και πολύ δημοφιλής. Αξιοποίησε  τις επιτυχίες του πατέρα του κατόρθωσε να ασφαλίσει και να επεκτείνει τα σύνορα ισχυροποιώντας τη Βυζαντινή κυριαρχία σε Βαλκάνια και Μικρά Ασία.  Το 1082 αρνήθηκε να επικυρώσει τα εμπορικά προνόμια των Ενετών που παραχώρησε ο πατέρας του, εκμεταλλευόμενοι αυτού οι Βενετοί κατέλαβαν νησιά του Ανατ. Αιγαίου και την Κεφαλονιά, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να συναινέσει.

Ο στόλος παραμελήθηκε. Τα παράλια και τα νησιά ήταν απροστάτευτα στις επιδρομές Ενετών κ.ά.. Στα χρόνια κυριαρχίας του η αυτοκρατορία επεκτάθηκε και ανέκτησε την δύναμη και το γόητρο της. Η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε στην μεγαλύτερη και λαμπρότερη πόλη στον κόσμο. Παρόλα αυτά Ενετοί έμποροι σταδιακά αντικατέστησαν τους Έλληνες ακόμα και στην ίδια τους τη χώρα. Ο μεγάλος αυτός ηγέτης πέθανε κυνηγώντας στα βουνά του Ταύρου, όταν γρατσουνίστηκε με δηλητηριασμένο βέλος που είχε βγάλει από ένα πληγωμένο αγριόχοιρο.

Μανουήλ και Ανδρόνικος Α' Κομνηνός

Μανουήλ Α’ Κομνηνός (Βίος:1118-1180)

Περιγραφή και χαρακτηριστικά του

Ο Μανουήλ Α’ Κομνηνός ήταν γιος του Ιωάννη Β’ και προτιμήθηκε από τον ετοιμοθάνατο πατέρα του παρά το ότι ήταν μικρότερος από τον αδελφό του Ισαάκιο. Χαρακτηρίζεται ως ευφυής και υπερκινητικός και ειδικότερα πανύψηλος, δυνατός και θρυλικός πολεμιστής. Στον καιρό του, ήταν ο πιο ισχυρός άνθρωπος του κόσμου, έξοχος ηγέτης και ονομάστηκε Μέγας.

Γεγονότα, πόλεμοι , παιχνίδια εξουσίας και η θρησκεία του

Το 1147 επέτρεψε τη δίοδο από την επικράτειά του δύο στρατιών σταυροφόρων κάτω από τη στενή και εχθρική επίβλεψη του Βυζαντινού στρατού. Λίγο αργότερα, το 1158, κυρίευσε την Κιλικία και την Αντιόχεια σε αντίποινα για την λεηλασία της Κύπρου από τον Ρεϋνάλδο της Αντιόχειας. Την ίδια χρονιά , ανακαλύπτει την Νότια Ιταλία που χάθηκε ξανά μετά από ήττα στο Μπρίντιζι την ίδια χρονιά. Το 1168 συγκρούεται με Ουγγαρία και επιδίωξε προσάρτηση των εδαφών της Δαλματίας. Τέλος, το 1176 με την οδυνηρή ήττα από τους Σελτζούκους Τούρκους στη μάχη του Μυριοκέφαλου τελειώνει η αυτοκρατορία του. Μη μπορώντας να απαλλαγεί από τους Ενετούς, τους επέτρεψε να διατηρήσουν τις ναυτικές τους βάσεις. Ως προς τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, έκανε προσπάθειες για την επανένωση των εκκλησιών, δίχως αποτέλεσμα όμως.  

Το τέλος του

Πέθανε από φυσικά αίτια. Μετά από την ήττα του Μυριοκέφαλου απογοητεύθηκε και λίγο πιο πριν τον θάνατό του έγινε μοναχός. Τα τελευταία του χρόνια ήταν δυσαρεστημένος από την ήττα στο Μυριοκέφαλο.

Ανδρόνικος Ά Κομνηνός

O Ανδρόνικος Ά Κομνηνός γεννήθηκε το 1118 και πέθανε σε ηλικία 67 ετών. Η βασιλεία του ξεκίνησε το1183 και τελείωσε το 1185.  Η δυναστεία των Κομνηνών διήρκησε απο το 1081 εως 1185. 

Ο Ανδρόνικος Α’ ήταν ξάδελφος του Μανουήλ Α’ και εκμεταλλεύτηκε την χήρα γυναίκα του και έγινε συμβασιλέας το 1082.  Ο ίδιος, οργάνωσε την δολοφονία της αδερφής του Αλέξιου Β’, αργότερα της μητέρας του και έπειτα του Αλέξιου. Εκθρονίστηκε, διότι η φρουρά πήγε να συλλάβει τον Ισαάκιο Άγγελο, ενω απουσίαζε. Με αποτέλεσμα ο λαός να ξεσηκωθεί και να χάσει τον θρόνο του απο τον Ισαάκιο Άγγελο.

Ο κανονικός αυτοκράτορας ήταν ο Αλέξιος Β’ Κομνηνός, αλλά ο Ανδρόνικος είχε επιβάλλει τον εαυτό του το ’82. Αργότερα το 1184-1191 ο Ισαάκιος Κομνηνός ίδρυσε ανεξάρτητο κράτος στην Κύπρο. Κράτησε 8 χρόνια εως ότου ο Ριχάρδος Λεοντόκαρδος κατέκτησε το νησί. Ο Ανδρόνικος είχε ως έμπιστο ατομο για τα εγκληματικά του σχέδια τον αυλικό του Στέφανο Αγιοκαστρίτη. Την εποχή του Γουλιέλμου οι Νορμανδοί της Σικελίας εισέβαλλαν στην Ήπειρο και με έναν ισχυρό στρατο, (80,000 στρατός, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν 5,000 ιππότες), προήλασαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, που τη λεηλάτησαν με αποτελεσμα να υπάρχουν 7,000 νεκρή Έλληνες. Ο Ανδρόνικος ήταν ανίσχυρος απέναντι τους. Ακολούθησε πολιτική καμένης γης που προκάλεσε λιμό. Αργότερα η σφαγή 88,000 Λατίνων σχετίζεται με την άφιξη του στην πόλη. Επίσης πήρε σκληρά μέτρα αλλά και δίκαια ενάντια των ευγενών , με στόχο την μείωση  της εξουσίας τους και της δύναμης του, φανερώνοντάς τους πως είχε πάρει την απόφαση να τους εξοντώσει. Στην συνέχεια, διέταξε να εκτελεσθούν όλοι οι φυλακισμένοι και όπου διέπραττε αδίκημα ή υπεξαιρούσε χρήματα ή κώλυε το κράτος. Γενικά η κατάσταση που επικρατούσε στο Βυζάντιο ήταν τρομοκρατική και ο κοινωνικός ιστός και ο στρατός κατέρρευσαν.

Ο Ανδρόνικος, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο χειρότερος αυτοκράτορας και ως << τύραννος >>. Υπήρξε από την αρχή αμείλικτος και σκληρός αλλά στην πορεία έγινε πιο βάναυσος.