Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Χρυσόβουλα και από το Χρυσόβουλο του 1082 στο Μνημόνιο του 2011


Χρυσόβουλο του 1082

 Τι είναι χρυσόβουλα;

Χρυσόβουλα ονομάζονταν τα διατάγματα των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου τα οποία γράφονταν σε περγαμηνή στην οποία φέρονταν εξαρτημένη χρυσή σφραγίδα. Τα χρυσόβουλα αφορούσαν κυρίως δωρεές προς μοναστήρια, ναούς κ.λπ. καθώς και όποτε τύχαινε ανάγκη πρόσθετων διατάξεων με προσθήκη νέων τεμαχίων περγαμηνής που αναλάμβανε ο Μέγας λογοθέτης ή ο λεγόμενος λογοθέτης του δρόμου με ειδικές σημειώσεις τη συγκόλληση των νέων τεμαχίων, βεβαιώνοντας έτσι το αλληλένδετο και τη φυσική συνέχεια του κειμένου.

Ο τρόπος σύναψης των χρυσόβουλων

Στο χρυσόβουλο υπέγραφε ο Αυτοκράτορας με κιννάβαρη, ειδικό ερυθρό μελάνι, δια της λέξεως «λόγος» (της Βασιλείας μου). Η γραφή σ΄ αυτό ήταν τυποποιημένη ιδιαίτερα καλλιγραφική με περίλαμπρη διακόσμηση που φρόντιζε ιδιαίτερα η γραμματεία του παλατιού. Το πρωτόκολλο του εγγράφου είχε ιδιαίτερη διακόσμηση και έφερε πλήρη χρονολόγηση, το όνομα του μήνα, τον αριθμό του έτους της Ινδικτιώνας και τον τελευταίο αριθμό της χρονολογίας από κτίσεως κόσμου.

Το χρυσόβουλο του 1082
Το 1082, για να ανταμείψει τους συμμάχους του, τους Βενετούς, κατά τον πόλεμο των Βυζαντινών ενάντια στους Νορμανδούς εισβολείς, ο Αλέξιος ο Α' τους έδωσε με  χρυσόβουλο σημαντικά προνόμια. Ειδικότερα: α) παραχώρησε τίτλους καθώς και χρηματικές χορηγίες στους άρχοντες της Βενετίας, β) παραχώρησε στους εμπόρους της Βενετίας σκάλες (αποβάθρες) και εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της Κωνσταντινούπολης και γ) επέτρεψε στους Βενετούς να εμπορεύονται ελεύθερα χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν δασμούς σε όλα τα λιμάνια της αυτοκρατορίας.
Με τον τρόπο αυτό οι Βενετοί πέτυχαν την οικονομική τους διείσδυση στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και πήραν τον έλεγχο του εμπορίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα το Βυζάντιο παραιτήθηκε εκούσια από τα φορολογικά, οικονομικά και ναυτιλιακά δικαιώματα του, έχασε το ρόλο του μεσάζοντα ανατολής – δύσης και έχασε την εμπορική κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου. Ουσιαστικά το Βυζάντιο για να απωθήσει τους Νορμανδούς υπονόμευσε την οικονομική βιωσιμότητα του.
Με το πέρασμα των ετών αντίστοιχα προνόμια απέκτησαν οι έμποροι της Πίζας και της Γένουας οδηγώντας σε παρακμή το Βυζαντινό εμπόριο και σε δραματική συρρίκνωση των εσόδων από δασμούς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ουσιαστικά η στρατιωτική παρακμή και η πτώση του Βυζαντίου είναι αποτέλεσμα της οικονομικής παρακμής του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τελευταία έτη πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης οι Βυζαντινοί εκποιούσαν τμήματά της και χρυσό για να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της. Είναι χαρακτηριστικό της οικονομικής ένδειας πως ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε υποσχεθεί στον Γενουάτη φρούραρχο της Κωνσταντινούπολης, Ιωάννη Ιουστινιανού, τη Λήμνο, ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του στην περίπτωση που απωθούνταν οι Οθωμανοί πολιορκητές. 
Το χρυσόβουλο του 1082, που υπέγραψε ο Αλέξιος Α' ο Κομνηνός, παραχωρούσε στους εμπόρους της Βενετίας τα ακόλουθα προνόμια:

  1. Παραχώρησε τίτλους και χρηματικές χορηγίες στους κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες της Βενετίας.
  2. Παραχώρησε στους εμπόρους της Βενετίας σκάλες (δηλ. αποβάθρες) και εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της πρωτεύουσας.
  3.  Επέτρεψε στους Βενετούς να εμπορεύονται ελεύθερα και χωρίς να πληρώνουν δασμούς σε όλα τα σημαντικά βυζαντινά λιμάνια

‘’Επιπροσθέτως παραχωρούμε στους Βενετούς τα εργαστήρια μαζί με τους επάνω ορόφους που βρίσκονται στη συνοικία του Περάματος (σημείο επιβίβασης για τη συνοικία του Γαλατά), που εκτείνεται από την Εβραϊκή Πύλη (Τσιφούτ-Καπού) ως την Πύλη της Βίγλας (Οντούν-Καπί), όπου ζουν Βενετοί και Έλληνες και [τους παραχωρούμε] τρεις σκάλες που καταλήγουν σ' αυτή την περιοχή […]. Δίνεται επίσης στους Βενετούς το δικαίωμα να κάνουν εμπόριο με κάθε λογής εμπορεύματα σ' όλα τα μέρη της Ρωμανίας, γύρω από τη μεγάλη Λαοδίκεια, την Αντιόχεια, τη Μάμιστρα, τα Άδανα, την Ταρσό, την Αττάλεια, τη Στρόβιλο, τη Χίο, τον Θεολόγο (= Έφεσος), τη Φώκαια, το Δυρράχιο, την Αυλώνα, την Κορυφώ (=Κέρκυρα), τη Βονδίτσα (=Βόνιτσα), τη Μεθώνη, την Κορώνη, τη Ναυπλία (το Ναύπλιο), την Κόρινθο, τις Θήβες, την Αθήνα, τον Εύριπο (= Χαλκίδα), τη Δημητριάδα, τη Θεσσαλονίκη, τη Χρυσόπολη, το Περιθεώριον, την Άβυδο, τη Ραιδεστό, την Αδριανούπολη, την Άπρο, την Ηράκλεια, τη Σηλυμβρία, και την ίδια τη Μεγαλόπολη (=Κωνσταντινούπολη) και γενικά όλα τα μέρη που είναι κάτω από την εξουσία της ευσεβούς και ελεήμονος Εξοχότητάς μας, χωρίς να πληρώνουν εντελώς τίποτε για τις δραστηριότητες τους, δηλ. το κομμέρκιον και τους άλλους δασμούς που μπαίνουν στο δημόσιο ταμείο, το ξυλοκάλαμον, το λιμεν(ι)ατικόν, το ποριατικόν, το κανίσκιον, τις εξαφόλλεις, το αρχοντίκιον και τους άλλους εμπορικούς δασμούς. Σε όλους αυτούς τους τόπους η αυτοκρατορική μου εξουσία τους δίνει το δικαίωμα να μη δέχονται οποιοδήποτε έλεγχο.’’

Αρχικά το Βυζάντιο εγκατέλειψε το εμπόριο στις ιταλικές πόλεις ενώ η οικονομική εκμετάλλευση του κράτους από ξένους κλόνισε την πίστη των υπηκόων του και γέμισε την ψυχή τους με μίσος κατά των ξένων. Ταυτόχρονα δεν μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει την οικονομική ανάπτυξη των Δυτικών και η οικονομική του υπεροχή ανατράπηκε αφού έπαψε να αποτελεί τον μεσάζοντα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Τέλος υποδουλώθηκε οικονομικά στους ξένους, γεγονός που σταδιακά οδήγησε και στην πολιτική υποδούλωση.







Σήμερα η Ελλάδα έχοντας παραχωρήσει προνόμια στην Ευρωπαϊκή  Ένωση έχει υποδουλωθεί στο παιχνίδι των ισχυρών.
 «Προφανώς με τη δανειακή σύμβαση και τους όρους που την συνοδεύουν υπάρχει θέμα εθνικής κυριαρχίας.
Όλα αυτά που ζήσαμε την τελευταία διετία με τους δισταγμούς, τις παλινωδίες, τις ενστάσεις συνταγματολόγων, τις διαφωνίες για την ψήφιση της σύμβασης με 151 ή 180 βουλευτές, την καθυστέρηση στο να έρθει η σύμβαση προς ψήφιση στη βουλή δείχνουν ένα πράγμα:
Η δανειακή σύμβαση θέτει θέμα εθνικής κυριαρχίας!
Σε αυτό το ζήτημα το κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα φαίνεται πια ότι έχει πάρει τις αποφάσεις του για αυτό έχει διατυπώσει και το ανάλογο δίλημμα:
Εθνική κυριαρχία (και δημοκρατία) ή μισθοί και συντάξεις;;;;
Όμως ένα τέτοιο ερώτημα μπορεί να σταθεί;
Σε ποια χώρα σε ποιο πολιτικο σύστημα η εθνική κυριαρχία γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης έναντι οποιουδήποτε κόστους;
Σε ποια χώρα η επίθεση στην εθνική της κυριαρχία δεν οδηγεί σε απάντηση -ακόμη και πολεμική- δηλαδή δύσβατο οικονομικό κόστος, απώλεια εισοδημάτων, καταστροφή υποδομών και όμως όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητο τίμημα υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας;
Δηλαδή αν αύριο αμφισβητηθεί τμήμα της ελληνικής επικρατείας δεν θα το υπερασπιστούμε για να μην χάσουμε μισθούς και συντάξεις;
Και όλη αυτή η πολιτική μας τάξη που μας βομβαρδίζει με πατριωτικές κορόνες περί “πολέμου και θυσιών” που θα πρέπει να υποστούμε για την πατρίδα, περιλαμβάνει σε αυτές και την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας;
Τι σοι πόλεμος είναι αυτός που για να υπερασπιστούμε τη χώρα θα πρέπει να την παραδώσουμε;;;
Γιατί το να χάσουμε μισθούς και συντάξεις για να υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία έχει μια λογική αλλά να χάσουμε μισθούς και συντάξεις και την εθνική μας κυριαρχία ΓΙΑΤΙ μπορεί να μας εξηγήσει κάνεις;
Απ την άλλη οι ίδιοι κύκλοι μας λένε ότι έτσι κι αλλιώς στα πλαίσια της ΕΕ η εθνική μας κυριαρχία έχει απομειωθεί….
Όμως αυτό έγινε με όρους αμοιβαιότητας, ισοτιμίας και υπό την στόχευση της ευημερίας των λαών και της δημοκρατικής εμβάθυνσης όχι μονομερώς με όρους υποτελείας και για να στηθεί ένα διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ενοψει μάλιστα και πιθανολογούμενης κατάρευσης της ευρωζώνης!
Και σίγουρα με κανένα εκβιαστικό δίλλημα εθνική κυριαρχία (και δημοκρατία) ή μισθοί και συντάξεις!
Γιατί τελικά προδοτικό δεν είναι να απαντάς “μισθοί και συντάξεις” σε ένα τέτοιο ερώτημα αλλά και μόνο το να θέτεις το δίλημμα είναι προδοτικό και σημαίνει ότι τελικά η εθνική κυριαρχία και τιμή έχει και προς πώληση είναι.
Αλήθεια πόσους μισθούς και συντάξεις έχετε αποτιμήσει την εθνική κυριαρχία (και τη δημοκρατία);
Γιατί αν είναι καλά τα λεφτά να το σκεφτούμε ρε πατριώτες!»
ΥΓ1: Πάντως το πολιτικο μας σύστημα μας είχε προειδοποιήσει ήδη από την βράδια των Ιμίων ότι “δεν συμφέρει να υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία για μια βραχονησίδα”.
Τελικά όπως προκύπτει και από την οικονομική επίθεση που δεχόμαστε “δεν συμφέρει ούτε και για ένα νησί”.
“Δεν συμφέρει ούτε και για ολόκληρη τη χώρα”.
Αφού η εθνική κυριαρχία είναι ασύμφορη και έχει τιμή, στο ύψος του αντίτιμου θα κολλήσουμε;
Οι αγορές την κοστολόγησαν και οι νταβατζήδες ανέλαβαν την δημοπρασία.
Για να δούμε με πόσους μισθούς και συντάξεις θα την ανταλλάξουμε;
Μην ξεχνάμε ότι έχουμε και τραπεζίτη δαπραγματευτή άρα καλά λεφτά θα πιάσουμε!
ΥΓ2: Αν παρόλα τα μνημόνια η χώρα δεν τα καταφέρει ποιο είναι το plan b; Το πολιτικό μας σύστημα που ενδιαμέσως θα έχει αλλάξει το χρέος της χώρας από ομολόγα του ελληνικού δημόσιου σε ενυπόθηκα δάνεια του αγγλικού δικαίου θα λογοδοτήσει για την καταστροφική του πολιτική;
Τα ειδικά δικαστήρια δεν θα αρκούν για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους!
– Νικολόπουλος Βασίλης.



ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΟ ΤΟΥ 1082 ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥ 2011


Το πιο σημαντικό έγγραφο για την ύπαρξη ενετικής συνοικίας στην Κωνσταντινούπολη είναι το χρυσόβουλο του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (1081-1118) του 1082.2 Εκτός από τους τιμητικούς τίτλους που αποδίδονται στον δόγη και τον Ενετό πατριάρχη που έδρευε στο Γκράντο (Grado), μεγάλο μέρος του εγγράφου αναφερόταν στον καθορισμό των ορίων της ενετικής συνοικίας.3Η συνοικία βρισκόταν ανάμεσα στην πύλη της Δρουγγαρίου Βίγλης (Odunkapi) και στην Εβραϊκή Πύλη δίπλα στην αγορά του Περάματος (το σημερινό Balikbazar – η ψαραγορά), στη νότια ακτή του Κεράτιου Κόλπου, στα βορειοδυτικά της Αγίας Σοφίας, και τη διέσχιζαν τα τείχη της πόλεως. Το μέρος ήταν ονομαστό για μεγάλο διάστημα ως το κέντρο δραστηριότητας των ξένων εμπόρων (κυρίως Εβραίων) στη βυζαντινή πρωτεύουσα. Η συνοικία περιλάμβανε αρκετά σπίτια, την εκκλησία του Αγίου Ακινδύνου (η οποία ήταν βενετική πολύ πριν από τη συγκρότηση της συνοικίας),4 αποθήκες και τρεις προβλήτες για τα βενετικά πλοία. Το κέντρο της συνοικίας ήταν το Embolon (στοά), που βρισκόταν κοντά στην Εβραϊκή Πύλη και αποτελούνταν από μία στοά με εσωτερικά καταστήματα. 


Οι Βενετοί είχαν το προνόμιο να εμπορεύονται δίχως να πληρώνουν το κομμέρκιον ή άλλες εισφορές στα σύνορα της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή ορίστηκε να φυλάσσονται τα μέτρα και τα σταθμά που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι της Βενετίας στην εκκλησία του Αγίου Ακινδύνου και οι ιερείς της εκκλησίας να εκτελούν χρέη νοταρίων.5 Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός παραχώρησε στους εμπόρους της Πίζας (το έτος 1111) προνόμια και το δικαίωμα σύστασης ξεχωριστής συνοικίας που βρισκόταν στο ίδιο μέρος και συνόρευε με την ενετική. Οι επόμενοι αυτοκράτορες της δυναστείας των Κομνηνώνενίσχυσαν τα προνόμια που δόθηκαν στη Βενετία. Ο Ιωάννης Β΄ Κομνηνός (1118-1143) εξέδωσε χρυσόβουλο το 1126 με το οποίο επικυρώνονταν τα ήδη παραχωρηθέντα προνόμια, και οΜανουήλ A' Κομνηνός (1143-1180) εξέδωσε άλλο ένα το 1148, βάσει του οποίου επεκτείνονταν τα όρια της βενετικής συνοικίας, στην οποία προστέθηκε άλλη μια προβλήτα (σκάλα) – η Scala Maior (Scala Sancti Marciani). 


Αν αναλογιστούμε τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία από την υπογραφή του χρυσόβουλου του 1082 από τον Αλέξιο Α Κομνηνό στους Βένετους και τις κατασροφηκες συνέπειες που είχε για τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, μπορούμε να βγάλουμε σημαντικά συμπεράσματα για τα σύγχρονα δεδομένα της χώρα μας, με το δανεισμό μας από τους Ευρωπαίους και την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας με την καταστροφική υπογραφή του μνημονίου.

 Η δανειακή σύμβαση, η οποία για άγνωστους λόγους δεν έχει έρθει ακόμα προς κύρωση στην Ελληνική Βουλή, προβλέπει ρητά ότι η Ελλάδα παραιτείται από κάθε ασυλία προκειμένου να της χορηγηθεί το δάνειο.
Αυτό σημαίνει ότι παραιτείται και από δικαιώματα της Εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή οι δανειστές σε περίπτωση που δεν εξοφλείται το χρέος μπορούν να ζητήσουν τους αντίστοιχους πόρους από Εθνικά έσοδα, εκποίηση δημόσιας περιουσίας, χρήματα του Κράτους και δημόσια έσοδα, όπως π.χ. έσοδα από αρχαιολογικούς χώρους, έσοδα από δικαιώματα χρήσης εθνικών αεροδιαδρόμων κλπ. ενώ δεν εξαιρούνται ούτε τα περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται με την Εθνική ασφάλεια, στρατός, όπλα κλπ., τα οποία χωρίς αυτή την παραίτηση δε θα μπορούσαν ποτέ να τα διεκδικήσουν.
Η σύμβαση στηρίζεται στο Αγγλικό δίκαιο (που είναι ευνοϊκότερο για τους δανειστές) ενώ παραπέμπει σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια για τις διαφορές και όχι σε Ελληνικά, όπως ορίζει το Διεθνές Δίκαιο.
Οι άγνωστες αυτές, στους περισσότερους Έλληνες, παράμετροι της δανειακής σύμβασης δεν έχουν αναδειχθεί ως κύριο θέμα στη Βουλή από τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης αλλά δεν έχουν αναδειχθεί και δημοσιογραφικά από τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ.
Έτσι μέσα από αυτή την ανομολόγητη «συμφωνία σιωπής» ο Ελληνικός λαός παραμένει στην άγνοια, δεν υπάρχει διέξοδος με αυτό το Μνημόνιο αλλά προβλέπονται σοβαρότερα δεινά.Η πρωτοφανής αυτή σύμβαση δεν έχει κυρωθεί όπως θα έπρεπε, από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία άρα ακόμα είναι άκυρη. Εν τούτοις το Υπουργείο Οικονομικών προχωρά σε οικονομικές πράξεις βασιζόμενο σε αυτή, πράγμα που συνιστά οικονομικό έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος.Ούτε η αυξημένη πλειοψηφία της Βουλής μπορεί να επικυρώσει τέτοια σύμβαση ούτε ολόκληρη η Βουλή γιατί αυτή προκαλεί απώλεια Εθνικών δικαιωμάτων.

Ενδεχομένως αρκετοί βουλευτές να μη γνωρίζουν ακόμα τι περιλαμβάνει αυτή η δανειακή σύμβαση. Αυτό συμβαίνει και με βουλευτές και με δικαστές οι οποίοι εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν τι έχει υπογράψει ο κ. Παπακωνσταντίνου. Μόνο η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, σε συνθήκες ήττας, υπέγραψε κάτι αντίστοιχο και καμιά άλλη χώρα δεν έχει υπογράψει τέτοιους όρους στη σύμβασή της. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί από τον ελληνικό λαό και ως έγκλημα εσχάτης προδοσίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου